Czy wszystkie kobiety należy szczepić przeciwko HPV?

28.01.2008
Heinz -J. Schmitt MD
Professor, Zentrum Präventive Pädiatrie der Johannes
Gutenberg-Universität
Moguncja, Niemcy
Niemiecki Stały Komitet Doradczy ds. Szczepień Ochronnych (STIKO)
Andreas M. Kaufmann PhD
Gynäkologie mit Hochschulambulanz
Charite Campus Benjamin Franklin, Berlin, Niemcy
Achim Schneider MD MPH
Gynäkologie mit Hochschulambulanz
Charite Campus Benjamin Franklin, Berlin, Niemcy

Artykuł specjalnie napisany dla Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej oraz Medycyny Praktycznej.
Komentarz do artykułów: Skuteczność i tolerancja 4-walentnej szczepionki przeciwko ludzkim wirusom brodawczaka (HPV) - badanie FUTURE I, Skuteczność i tolerancja 4-walentnej szczepionki przeciwko ludzkim wirusom brodawczaka (HPV) - badanie FUTURE II

Wprowadzenie

Ostatnio pojawiły się dobre wieści dla kobiet: wyniki 3 przeprowadzonych niedawno dużych badań klinicznych z randomizacją,[1-3] a także kilku wcześniejszych mniejszych dowodzą, że zachorowaniom na raka szyjki macicy można w dużej mierze zapobiegać za pomocą szczepień. Co roku na świecie notuje się 500 000 nowych przypadków raka szyjki macicy, a 50% kobiet chorych na ten nowotwór umiera. Zakażenie ludzkim wirusem brodawczaka (human papillomavirus – HPV) stanowi konieczny warunek rozwoju raka szyjki macicy.[4] Wielu lekarzy praktyków mogło się irytować, gdy koledzy zajmujący się wirusologią twierdzili, że rak szyjki macicy jest skutkiem zakażenia przenoszonego drogą płciową. Wprawdzie HPV nie udało się jeszcze wyhodować, ale dzięki zastosowaniu metod molekularnych określono różne genotypy wirusa. Trzeba pamiętać, że 120 ziden tyfikowanych dotychczas genotypów nie zawsze odpowiada serotypom (genotyp jest determinowany przez sekwencję DNA, natomiast serotyp określa się na podstawie neutralizacji wirusa przez swoiste przeciwciała przeciwko jego wzorcowemu typowi, co zależy najczęściej od struktury przestrzennej białek wchodzących w skład cząsteczki wirusa, mających główne znaczenie w indukcji przeciwciał neutralizujących; zwykle typów serologicznych jest mniej niż genotypów – przyp. red.). Ze względu na zdolność do wywoływania nowotworów okolicy odbytniczo-płciowej około 20 z 40 genotypów HPV zakażających nabłonek błony śluzowej odbytu i narządów płciowych określa się mianem typów dużego ryzyka, natomiast pozostałe genotypy (typy małego ryzyka) powodują powstawanie brodawek płciowych (kłykcin kończystych) i innych chorób nienowotworowych.